FESTIVAL DE DRAMATURGIA FEMENINA
ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ
ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΦΙΛΟΙ
Nathalia
Paolini/Στυλ Ροδαρέλης
ΠΡΩΤΗ
ΣΚΗΝΗ
Σαλόνι ενός
διαμερίσματος. Απλή διακόσμηση αλλά με ωραίο γούστο. Ένα τραπέζι με ορεκτικά,
ένα μπουκάλι κρασί σε παγωτιέρα για να διατηρείται δροσερό. Ανάμενα κεριά.
Χαλαρή και ήρεμη ατμόσφαιρα. Μπαίνει ο Ρουμπέν, τοποθετεί ένα δίσκο τζαζ, και
ρίχνει μια ματιά για να δει αν όλα είναι στη θέση τους. Κοιτά το ρολόι και
εκείνη τη στιγμή χτυπά το κουδούνι.
Ρ.- (Χαρούμενος)
Για μια στιγμή πίστεψα ότι με τα τόσα ταξίδια που κάνεις, έχεις χάσει την παλιά
συνήθεια σου, αλλά βλέπω ότι δεν άλλαξες, ήρθες ακριβώς στην ώρα σου!
Μ.- (Χαρούμενος)
Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν αλλάζουν ποτέ
Μπαίνει ο Μαρθέλο
και αγκαλιάζονται, φιλιούνται στο μάγουλο. Είναι φανερό ότι έχουν να
συναντηθούν αρκετό καιρό.
Ρ.- Το ξέρω, εγώ είμαι στην ώρα μου, γιατί απλά βρίσκομαι στο σπίτι μου
Μ.- Το
ίδιο σκέφτηκα και εγώ, και για αυτό θεώρησα καλύτερα να έρθω εδώ. Αν δεν
γινόταν έτσι, με έβλεπα να κάθομαι σε μια καφετέρια περιμένοντας κάμποσες ώρες,
γιατί και η Τάρα δεν λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι.
Ρ.- Και μιας και την αναφέραμε, που είναι;
Μ.- Μάλλον
θα κουρδίζεται, χαχαχαχα. Η Τάρα, μου τηλεφώνησε πριν 15 λεπτά, ήταν σε ραντεβού με κάτι φίλες της, και έτσι όλα πήγαν
λίγο πιο πίσω
Ρ.- Καλά…
καλύτερα! Έτσι θα έχουμε καιρό να τα πούμε οι δυο μας! Να τα πούμε από κοντά,
και όχι μόνο με ιμέιλ. Έλα πέρνα, θα βάλω κάτι να πιούμε μέχρι να έρθει
Μ.- (Μπαίνει)
Είναι όμορφο αυτό το σπίτι, καμία σχέση με αυτό που ήξερα
Ρ.- Εντάξει, έχει περάσει καιρός από τότε… και έχει περάσει και η Μαριάνα
από εδώ.
Μ.- Έχεις νέα της;
Ρ.- Όχι
Μ.- Ξέρω ότι ήταν δύσκολες στιγμές, λυπάμαι που δεν ήμουν εδώ για να σου
συμπαρασταθώ.
Ρ.- Δεν
ήσουν υποχρεωμένος, δεν θα ήταν και πολύ διαφορετικά τα πράγματα, να είσαι
σίγουρος
Μ.- Ναι, αλλά είμαι ο αδελφός σου, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να τα πίνουμε
παρέα
Ρ.- Μην
ανησυχείς, νομίζω ότι πάντα ήσουν ανήσυχος χαρακτήρας, πάντα έψαχνες καινούργια
πράγματα, ονειρευόσουν νέες περιπέτειες. Έκανες πάντα αυτό που ήθελες, τελικά αυτό
σημαίνει να είσαι θαρραλέος
Μ.- Ο καθένας ζει τη ζωή του όπως μπορεί, και αυτό θέλει θάρρος
Ρ.-
Ναι, μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να λέει, ότι θα έπρεπε να ήμουν όπως
εσύ, να φοβάμαι λιγότερο, να είμαι λιγότερο αυστηρός με τον εαυτό μου, να είμαι
πιο ελεύθερος…
Μ.-
Αγαπητέ μου αδελφέ, το να είσαι ελεύθερος είναι μια πρωτοβουλία που εσύ την αποφασίζεις,
δεν έχει σχέση με το που βρίσκεσαι ή με το πως έχεις οργανώσει τη ζωή σου.
Μπορείς να ζεις πάντα στο ίδιο μέρος και να είσαι πιο ελεύθερος από κάποιον που
ψάχνει συνέχεια κάτι που δεν βρίσκει, όπως κάνω εγώ
Ρ.- Ναι αλλά εσύ βρήκες την Τάρα
Μ.- Ναι την βρήκα
Ρ.- Ας το γιορτάσουμε λοιπόν!
Μ.- Για την επανασύνδεσή μας!
Τσουγκρίζουν τα
ποτήρια τους.
Ρ.- Οπότε όλα πάνε καλά;
Μ.-
Ναι, όλα πάνε μια χαρά. Είναι πολύ δυνατή, και είναι αυτό που μας ενώνει, είναι
σαν να ήταν μοιραίο, ήμασταν προορισμένοι… κοίτα που ξανασυναντηθήκαμε μετά από
τόσο καιρό!
Ρ.- Ξανασυναντηθήκατε; Δηλαδή γνωριζόσαστε από πριν;
Μ.- (Λίγο ενοχλημένος)
Ε…. ναι, περίπου… από το σχολείο, εκείνη… εκείνη ήταν στο ίδιο σχολείο με εμάς
Ρ.- Σοβαρά; Εγώ δεν την θυμάμαι
Μ.- Νομίζω
ότι κάποια στιγμή οι γονείς της μετακόμισαν, έφυγαν από τη χώρα και την πήραν
μαζί τους, καλά… αυτό συνέβη τότε.
Ρ.- Δηλαδή είσαστε συμμαθητές;
Μ.- Όχι ακριβώς, αυτή πήγαινε σε άλλη τάξη…
Ρ.- Παράξενο, δεν την θυμάμαι καθόλου
Μ.-
Ήταν μια κοπέλα πολύ κλειστή στον εαυτό της, από αυτές που δεν κάνουν αισθητή
την παρουσία τους… μάλλον για αυτό
Ρ.- Το παραμύθι με το άσχημο παπάκι!
Μ.- Ναι, κάπως έτσι…
Ακούγεται το
κουδούνι και σηκώνεται απότομα.
Μ.- Α, μάλλον αυτή θα είναι, ανοίγω εγώ
Ρ.- Εντάξει.
Ο Μαρθέλο
πηγαίνει προς την πόρτα και τον ακολουθεί ο Ρουμπέν, ανοίγει και μπαίνει η
Τάρα.
Μ.- Γεια σου αγάπη μου
Τ.- Γεια σου, αγάπη μου (Φιλιούνται)
Μ.- Αγαπημένε μου αδελφέ, να σου παρουσιάσω την Τάρα
Ο Ρουμπέν
απλώνει το χέρι του, αλλά η Τάρα τον αγκαλιάζει.
Ρ.- Ω, χαχαχαχα, χάρηκα
Τ.- Εγώ χάρηκα, που τελικά σε γνωρίζω και από κοντά
Μ.- Εεε, ναι, επιτέλους και οι τρεις μας μαζί. Έχω πει τόσα πολλά για σένα
στη Τάρα
Τ.- Είσαι σαν να είσαι και δικός μου αδελφός
Ρ.- Και εγώ χάρηκα που γνώρισα την αδελφή μου
Η Τάρα τον
βλέπει και χαμογελά, ο Ρουμπέν μένει λίγο αμήχανος.
Ρ.-
Ωραία, έλα πέρνα, εμείς ήδη έχουμε βάλει ένα ποτάκι, αλλά τώρα μιας και ήμαστε
όλοι, αξίζει να βάλουμε και άλλο ένα (Σερβίρει και ένα τρίτο ποτό)
Τ.- Ας ευχηθούμε για τη νέα συνάντηση μας!
Μ.- Στην υγεία μας! (Πίνει μονομιάς το ποτό)
Ρ.- Αδελφέ μου, χαλάρωσε θα μεθύσεις
Τ.-
Είναι κάπως εκνευρισμένος, εγώ του είπα ότι δεν υπάρχει λόγος, έτσι και αλλιώς
είμαστε εμείς και εμείς… όλα θα πάνε μια χαρά
Ρ.- Φυσικά!
Τ.- Είναι πολύ όμορφο το σπίτι σου
Μ.- Το ίδιο του είπα και εγώ
Τ.- Ο Μαρθέλο μου είπε την ιστορία σου με τη Μαριάννα
Ρ.-
Εντάξει, αλλά δεν θα ήθελα να μιλήσουμε για αυτό. Έτσι και αλλιώς έχουν περάσει
δύο χρόνια… το να σε αφήσουν να περιμένεις στην εκκλησία, δεν είναι και καμιά
τραγωδία, το βλέπουμε συχνά και στις ταινίες
(Αμήχανο
χαμόγελο)
Τ.- Η ζωή είναι μια τρέλα, και κανένας δεν ξέρει πότε και πως θα σταματήσει
Ρ.- Έτσι ακριβώς! Ο Μαρθέλο μου είπε ότι ήσουν στο ίδιο σχολείο με εμάς
Τ.- Ναι, ναι… μετά οι γονείς μου έφυγαν από τη χώρα, και εγώ φυσικά τους
ακολούθησα
Ρ.- Θα πρέπει να ήταν δύσκολο σ’ εκείνη την ηλικία, φαντάζομαι ότι είχες
τις φίλες σου
Τ.- Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πολλές φιλίες, μόνο έναν φίλο είχα
Ρ.- Συγνώμη, αλλά προσπαθώ να σε φέρω στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ να σε
θυμηθώ
Τ.- Δεν μπορείς;
Ρ.-
Καλά, εκείνη την εποχή δεν τα πήγαινα και πολύ καλά με τα κορίτσια, ξέρεις… σ’
εκείνη την ηλικία το να κάνεις παρέα με το άλλο φύλο το θεωρούσες… προδοσία
απέναντι στους φίλους σου, νομίζω ότι υπήρξε καλύτερη επικοινωνία όταν
μεγαλώσαμε, αν και είμαστε από μικρά συμμαθητές
Τ.-
Συμφωνώ απόλυτα, η κοινωνία πολλές φορές μας υποχρεώνει να διαφοροποιηθούμε από
πολύ μικρά, με το που γεννηθούμε μας βάζουν ταμπέλες, πρώτα τα χρώματα, μετά τα
αντικείμενα και στο τέλος τα αντικείμενα και παιχνίδια που χρησιμοποιούσαμε…
μας βάζουν σε ομάδες, χωρίς να γνωρίζουν
πως ήμαστε, ή πως τελικά θα εξελιχθούμε
Ρ.-
Τέλεια, πάντα ήμουν κατά των κανόνων, αλλά ομολογώ μου κόστισε πολύ να τους παρακάμψω.
Ο κόσμος θα έπρεπε να είναι ελεύθερος και να κάνει αυτό που του αρέσει. Πριν
από λίγο έλεγα στον αδελφό μου ότι ήταν πολύ γενναίος που κατάφερε να κάνει
αυτό που ήθελε, εγώ ποτέ δεν το έκανα, και όταν προσπάθησα είχε κακό τέλος
Τ.- Το
να αγωνιστείς κατά τους κοινωνικούς κανόνες είναι μια μάχη που δεν τελειώνει
ποτέ, για αυτό είναι καλύτερα να ζεις στα όρια, και να ψάχνεις να είσαι
ευτυχισμένος με τον εαυτό σου, όταν
βρίσκεσαι εκεί, δεν μπορείς να διανοηθείς το τι μπορείς να συναντήσεις (Κοιτά τον Μαρθέλο
και χαμογελά)
Ρ.- Ο
αδελφός μου και εσύ είστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Χαίρομαι πολύ που
καταφέρατε να συναντηθείτε και σας εύχομαι το καλύτερο…
Μ.- Σε
ευχαριστώ αδελφέ μου, είμαι βέβαιος ότι και εσύ θα συναντήσεις κάποια σύντομα,
το αξίζεις
Τ.- Ωραία, πως σας φαίνεται να βγούμε έξω; Να το γιορτάσουμε!
Ρ.- Τέλεια! Πάει καιρός που δεν βγαίνω να το γιορτάσω!
Τ.- Νομίζω ότι ήρθε η ώρα!
ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ
Την επόμενη
μέρα. Ο Ρουμπέν είναι στον καναπέ και πίνει καφέ και ξεφυλλίζει μια εφημερίδα είναι
απλά ντυμένος. Ακούγεται το κουδούνι. Ο Ρουμπέν κοιτά την ώρα και
παραξενεύεται, πάει και ανοίγει την πόρτα. Είναι η Τάρα.
Ρ.- Γεια!, νόμιζα ότι είχαμε κανονίσει να βγούμε το βράδυ για φαγητό!
Τ.- Γεια, ναι, έτσι είχαμε κανονίσει, συγνώμη
Ρ.- Δεν πειράζει, πέρνα. Να βάλω καφέ;
Τ.- Ναι, σκέτο και χωρίς ζάχαρη
Ρ.- Μα… συμβαίνει κάτι;
Τ.- Όχι, απλά… απλά ήθελα να μιλήσω μαζί σου
Ρ.- Ωραία, πάω να σου φέρω τον καφέ
Ο Ρουμπέν πάει
στη κουζίνα. Η Τάρα παίρνει την εφημερίδα και αρχίζει να τη ξεφυλλίζει από το
τέλος προς την αρχή. Ξεχνιέται και δεν κατάλαβε ότι ήρθε ο Ρουμπέν με τον καφέ.
Ρ.- Α, κοίτα! Και εσύ!
Τ.- Και εγώ, τι;
Ρ.- Και εσύ διαβάζεις την εφημερίδα από το τέλος προς την αρχή
Τ.- Α!, Ναι, είναι μια παλιά συνήθεια
Ρ.- Και εγώ το κάνω.
Τ.- Το ξέρω.
Ρ.- Το ξέρεις;
Τ.- Μου το είπε ο Μαρθέλο
Ρ.-
Βέβαια… μόνο έναν έχω γνωρίσει που διάβαζε τα περιοδικά με αυτόν τον τρόπο. Ένα
φίλο από το σχολείο, στη πραγματικότητα τον καλύτερό μου φίλο, ίσως να τον γνώριζες…
τον έλεγαν Σαμουήλ
Η Τάρα χαμογελά
και πίνει μια ρουφιά καφέ
Όχι, αλλά είναι αλήθεια ότι
έφυγες και εσύ… τι σύμπτωση, και εκείνον τον πήραν μαζί τους οι γονείς του. Δεν
το είχα σκεφτεί αυτό! Τι σύμπτωση…
Τ.- Ναι…
Ρ.-
Καλά, ο Σαμουήλ πάντα διάβαζε ανάποδα τα περιοδικά, και εγώ τον ρωτούσα γιατί
το έκανε αυτό. Γιατί κανονικά έπρεπε να αρχίσει από την αρχή και να τελειώσει
στο τέλος, μιας και έχει φτιαχτεί με αυτόν τον τρόπο. Εκείνος μου απαντούσε ότι
δεν τον ενδιέφερε πως είχε φτιαχτεί, αλλά γιατί έτσι του άρεσε περισσότερο. Όταν
έφυγε, άρχισα και εγώ να διαβάζω τα περιοδικά ανάποδα, με το σκεπτικό ότι με
αυτόν τον τρόπο κρατούσα μια επικοινωνία μαζί του. Νομίζω ότι ήμουν ο μοναδικός
του φίλος, και η αλήθεια είναι και για μένα ίσχυε το ίδιο. Σαμουήλ Μαρίν… από
τότε δεν έχω νέα του. Μια φορά προσπάθησα να τον εντοπίσω στο Facebook, αλλά υπήρχαν τόσοι πολλοί
Σαμουήλ Μαρίν, που τελικά δεν κατάφερα τίποτα
Τ.-
Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι, και εμένα μου φάνηκε παράξενο, αλλά ήμουν τόσο
μακριά και δεν ήξερα πώς να επικοινωνήσω μαζί του. Οι γονείς μου, δεν μπόρεσαν
να το καταλάβουν, να καταλάβουν την πραγματική ανάγκη μου να επικοινωνήσω μαζί
του. Ήμουν για πολύ καιρό μόνη μου… μετά όσο μεγάλωνα άρχισα να ασχολούμαι με
άλλα πράγματα, αλλά ποτέ δεν τον ξέχασα
Ρ.- Και δεν προσπάθησες να τον βρεις μετά;
Τ.- Η
αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα… εγώ είχα αλλάξει πολύ, δεν ήμουν το ίδιο άτομο που
εκείνος είχε γνωρίσει, και δεν ήξερα αν… τα δεδομένα του καθενός αλλάζουν όταν
περνάν τα χρόνια, γινόμαστε άλλοι άνθρωποι,
και αν δεν του άρεσα πια;… αν δεν είχαμε τίποτα να μοιραστούμε; αν δεν με
αποδεχόταν όπως είμαι τώρα;
Ρ.- Είναι
αλήθεια που αλλάζουμε, αλλά αξίζει να έρθουμε σε επαφή με αυτά που είχαμε
συνδεθεί κάποτε και τώρα τα θυμόμαστε με αγάπη. Εμένα θα μου άρεσε να ξανασυναντήσω
τον Σαμουήλ, και ας πέρασαν τόσα χρόνια
Τ.- Και θα τον αποδεχόσουν όπως θα είναι τώρα;
Ρ.- Αν είναι ένας κανονικός άνθρωπος, φαντάζομαι ναι
Τ.- Και αν ήταν διαφορετικός;
Ρ.- Διαφορετικός σε τι;
Τ.- Και αν ήταν ένας… άλλος άνθρωπος; Άλλη προσωπικότητα, εξωτερικά…
Ρ.- Εξωτερικά;
Τ.- Αν ήταν γυναίκα;
Ρ.- Ο Σαμουήλ γυναίκα; Τι λες τώρα; Πως μπορεί να είναι γυναίκα, αφού είναι
άντρας;
Τ.- Γιατί μπορεί εσωτερικά να μην ήταν άντρας, μόνο εξωτερικά να έδειχνε
άντρας
Η Τάρα ψάχνει
στη τσάντα της και βγάζει την ταυτότητά της, την δίνει στον Ρουμπέν. Εκείνος
την παίρνει χωρίς να έχει καταλάβει γιατί του τη δίνει, τη διαβάζει. Το
πρόσωπο του
Ρουμπέν αλλάζει, γίνεται
πιο σκληρό.
ΤΡΙΤΗ
ΣΚΗΝΗ
Καθιστικό στο σπίτι
του Ρουμπέν που βρίσκεται καθισμένος στον καναπέ, πάνω στο τραπεζάκι υπάρχει ένα
μπουκάλι ουίσκι και ένα ποτήρι. Ακούγεται έντονα το κουδούνι. Ακούγεται η φωνή του
Μαρθέλο.
Μ.-
Αδελφέ, είσαι μέσα; Άνοιξε την πόρτα, είμαι μόνος μου στο υπόσχομαι. Αν δεν ανοίξεις
θα χτυπάω το κουδούνι μέχρι να ξεσηκωθεί όλο το κτήριο, άνοιξέ μου σε παρακαλώ.
Ρουμπέν…
Ο Ρουμπέν κάνει
την κίνηση στο πρόσωπό του όπως ακριβώς είναι όταν το πλένουμε το πρωί, κάνει
μια εκπνοή και πηγαίνει προς την πόρτα. Την ανοίγει χωρίς να πει τίποτα, ούτε
υποδέχεται κάποιον. Επιστρέφει στον καναπέ και βάζει λίγο ουίσκι. Ο Μαρθέλο
μπαίνει και κλείνει την πόρτα.
Μ.- Μου
είπε ότι δεν έπρεπε να το κάνει. Της είπα ότι τα πράγματα δεν θα ήταν καλά
τώρα. Αλλά εκείνη επέμενε ότι δεν θα μπορούσε να σε δει κατάματα, και ότι
αισθανόταν ότι θα σε κορόιδευε και δεν θα μπορούσε να ήταν μέλος της
οικογένειας…
Ρ.- ΕΚΕΙΝΟΣ
Μ.- Τι;
Ρ.- ΕΚΕΙΝΟΣ, όχι ΕΚΕΙΝΗ
Μ.- Είναι εκείνη, Ρουμπέν… δεν είναι πια ο Σαμουήλ… τώρα είναι η Τάρα
Ρ.- Αυτό όμως δεν το γράφει η ταυτότητά του
Μ.- Ακόμα όχι, αλλά θα το αλλάξει
Ρ.- Αυτός είναι ένας σκατό-τρανσφόρμερς και ο αδελφός μου είναι μια τελειωμένη
αδελφή
Μ.- Η
Τάρα δεν είναι τρανσφόρμερς, είναι αμφιφυλόφιλος και τώρα είναι γυναίκα
εξωτερικά, όπως πάντα ήταν εσωτερικά και εμένα μου αρέσουν οι γυναίκες, μου
αρέσει… είμαι ερωτευμένος μαζί της
Ρ.- Εγώ
δεν θυμάμαι να έπαιζα με κούκλες μαζί του όταν είμαστε μικροί, παίζαμε
αγορίστικα παιχνίδια, δεν παίζαμε με κουκλόσπιτα
Μ.- Αγορίστικα
παιχνίδια; Ακούς τι λες; Χθες έλεγες ότι από παιδιά έπρεπε να έχουμε σχέσεις με
το αντίθετο φύλο, συμφωνούσες με την Τάρα όταν έλεγε ότι μας επιβάλλουν ταμπέλες
από τη μέρα που γεννιόμαστε και ότι στη πραγματικότητα πρέπει να κάνουμε
οτιδήποτε μας κάνει ευτυχισμένους. Και τώρα μου λες ότι δεν παίζατε
κοριτσίστικα παιχνίδια; Τα παιχνίδια είναι παιχνίδια! Είναι ψευδαίσθηση και
φαντασία! πως θα βάλεις ταμπέλα στη φαντασία;
Ρ.- Χθες δεν ήξερα ότι η γυναίκα σου αποτελούσε φαινόμενο
Μ.-
Κοίτα Ρουμπέν, η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω να με καταλάβεις, αλλά
τουλάχιστον να αποδεχτείς τα πράγματα όπως έχουν. Η Τάρα και εγώ θα
παντρευτούμε, θα γίνει μέλος της οικογένειάς μας, αυτής της μικρής οικογένειας
που είμαστε εσύ και εγώ. Δεν έχουμε κανέναν άλλον. Θέλω να περνάμε καλά, θα
δεις πως σιγά-σιγά θα αρχίσεις να τη βλέπεις σαν γυναίκα που είναι τώρα και όχι
σαν το παιδάκι που ήταν
Ρ.- Τι
ευτυχία, σωστά; Όπως πάντα ο κερδισμένος βγαίνεις εσύ. Και εγώ από ότι κατάλαβα
θα συνεχίσω να είμαι η σκιά σου. Εγώ που έκανα όλα τα πράγματα καλά, που
αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο μετά από όλη την προσπάθεια, που δούλεψα σκληρά
για να αποκτήσω αυτά που έχω τώρα. Που ονειρεύτηκα να κάνω μια οικογένεια και
που με άφησαν πεταμένο στα σκαλιά μιας εκκλησία σαν να ήμουν ένα τίποτα. Και από
την άλλη εσύ. Τι έκανες; ταξίδεψες σε όλο το πλανήτη και έβγαζες φωτογραφίες σε
οτιδήποτε πράγμα κινιόταν, χάνοντας την ώρα σου, και κάπου συνάντησες έναν τύπο
που τώρα λες ότι είναι γυναίκα, και παντρεύεσαι και ζείτε ευτυχισμένοι
Μ.- Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι τόσο στενοκέφαλος
Ρ.- Δεν
είμαι στενοκέφαλος, αυτό ονομάζεται κοινή λογική πράγμα που εσύ φυσικά δεν
έχεις. Μια γυναίκα είναι μια γυναίκα και ένας άντρας είναι ένας άντρας, αυτό
έτσι είναι και έτσι θα είναι μέχρι να πεθάνουν, ανεξάρτητα αν βάζουν μακιγιάζ, αν
κόβουν το μαλλί τους ή αν κάνουν χειρουργικές επεμβάσεις σε όλο τους το σώμα
Μ.- Υποθέτω ότι δεν θα έρθεις στο γάμο μας
Ρ.- Λυπάμαι. Δεν μπορώ
Μ.- Τότε φεύγω
Ρ.- Αντίο.
Ο Μαρθέλο
σηκώνεται και πάει προς την πόρτα. Μένει ακίνητος για μερικά δευτερόλεπτα.
Κοιτά ξανά τον Ρουμπέν ο οποίος δεν γυρνά να τον δει και πίνει άλλο ένα ουίσκι.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΚΗΝΗ
Σε μια
καφετερία. Η Τάρα κάθεται με έναν καφέ μπροστά της και μια διπλωμένη εφημερίδα
δίπλα της. Μπαίνει ο Ρουμπέν κάθεται χωρίς να τη χαιρετήσει.
Τ. Σε ευχαριστώ που ήρθες
Ρ.- Τι θέλεις
Τ.- Να σου ζητήσω συγνώμη…
Ρ.- Για;
Τ.- Για
όλα, για το ότι σου είπα ψέματα την πρώτη μέρα, για το ότι σου είπα την αλήθεια
τη δεύτερη, για το ότι δεν σεβάστηκα τη σχέση μεταξύ σου με τον Μαρθέλο. Για το
ότι το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως θα αισθανόμουν εγώ και όχι για το πώς θα
αισθανθείτε εσείς
Ρ.- Ωραία. Τελείωσες;
Τ.- Θέλω να σου ζητήσω να μιλήσεις με τον αδελφό σου, είναι πολύ
στεναχωρημένος
Ρ.- Μάλιστα, εγώ τώρα θα πρέπει να πετάω από τη χαρά μου
Τ.- Όχι βέβαια. Αλλά εσύ δεν σηκώνεις το τηλέφωνο
Ρ.- Νομίζω ότι είχαμε να πούμε το είπαμε
Τ.- Δεν έχεις λόγο να τα βάζεις μαζί του. Αν θέλεις να τα βάλεις με
κάποιον, κάντο με εμένα.
Ρ.-
Ναι, τα έχω πάρει μαζί σου. Ή όχι ακριβώς αυτό, είναι κάτι παραπάνω από αυτό,
είναι κάτι που δεν ελέγχεται και που μου βγαίνει από μέσα μου, δεν αντέχω να
σκέφτομαι αυτό που είσαι
Τ.- Είμαι ένα άτομο όπως όλα τα άλλα. Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να το
καταλάβεις;
Ρ.-
Κοίτα, ίσως οι γονείς σου να μην είχαν ηθικούς φραγμούς και να μην σε μεγάλωσαν
σωστά, ίσως να σε άφηναν πολύ καιρό μόνο και εσύ άρχισες να κάνεις ανεξέλεγκτα
και παράξενα πράγματα, ίσως να είχες κάποιο πρόβλημα εκ γενετής, όλα αυτά όμως δεν
με αφορούν. Αλλά ο αδελφός μου δεν είναι όπως εσύ. Εκείνος νόμιζε ότι ήταν πολύ
διαφορετικός όλη τη ζωή του αλλά στο βάθος είναι μια προσωπικότητα με αξίες, με
τις αξίες που μας ανέθρεψαν οι γονείς μας, η οικογένεια, η δουλειά και ο Θεός. Και
το ξέρει πολύ καλά, όπως ξέρει και ότι όσο είναι μαζί σου διαρρηγνύει αυτές τις
αξίες και για αυτό χρειάζεται την συγκατάθεσή μου. Εγώ δεν θα του τη δώσω, όπως
δεν θα του την έδιναν και οι γονείς μας. Εγώ ξέρω τι μου γίνεται και ξέρω
επίσης ότι η ζωή είναι σκληρή, και ότι πρέπει να την αποδεχτούμε, και ότι κακό
μας συμβαίνει δεν τίποτα άλλο παρά δοκιμασίες, δοκιμασίες που μας βάζει ο Θεός
για να δει τον δρόμο θα ακολουθήσουμε. Εγώ πιστεύω σε Αυτόν, εγώ πιστεύω ότι ο
Θεός ξέρει τι κάνει, και μας οδηγεί στο δρόμο της αρετής σε όποιους γνωρίζουν
να τον ακολουθούν. Εκείνος μας έκανε όπως είμαστε, άλλους άντρες και άλλους γυναίκες,
για να ζούμε μαζί και να κάνουμε παιδιά. Και όχι να πηγαίνουμε αντίθετα με τη
φύση. Γιατί τότε σημαίνει ότι βαλλόμαστε κατά του ίδιου του Θεού
Τ.- Για
ποιόν Θεό μιλάς; Πως μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν τύπο που ποτέ δεν γνώρισες,
που σε τιμωρεί αν δεν κάνεις αυτά που σου λέει, και ότι θα πρέπει να τον
ευχαριστείς για όλα τα καλά πράγματα που σου τυχαίνουν, που όμως ότι κατάφερες
έγινε μετά από σκληρή δουλειά; Για τα άσχημα καλύτερα να μη μιλήσω! αυτά
υπήρξαν γιατί θέλει το καλύτερο για εσένα. Ωραίος Θεός! Μετά διαμαρτύρεστε
γιατί είστε επιρρεπής στην αποτυχία, στη κακοποίηση, στις δυσλειτουργικές
σχέσεις και την εξάρτηση από τα διάφορα σχόλια. Αλλά βέβαια! Και τι θέλεις; Όλη
τη ζωή σου σε παρατηρούσε και σε έκρινε ένα μάτι που δεν μπόρεσες ποτέ να του
ανταποδώσεις τα κτυπήματα
Ρ.- Τελικά θα πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι ένας αποτυχημένος
Τ.- Όχι
Ρουμπέν, δεν είσαι αποτυχημένος, κανένας δεν είναι. Αισθανόμαστε αποτυχημένοι
όσο δεν μπορούμε να εκπληρώνουμε προσδοκίες των άλλων, αυτό είναι όλο. Τέλος
πάντων, αλλά δεν βρισκόμαστε εδώ για να μιλήσουμε σε αυτό το θέμα, αλλά για το
πώς αισθάνεται ο αδελφός σου με όλο αυτό το θέμα
Ρ.- Ο
αδελφός, φυσικά. Αλλά κανένας δεν ενδιαφέρεται για το πώς αισθάνομαι εγώ. Πως
αισθάνεται κάποιος όταν ξαφνικά, ο παιδικός φίλος του φίλος πρόκειται να γίνει
η γυναίκα του αδελφού σου. Απλά μου ζητιέται να το αποδεχτώ και όλα είναι μια
χαρά. Και εγώ να μείνω με αυτό ηλεκτροσόκ στο μυαλό μου, και να δεχτώ ότι αυτό
που συμβαίνει είναι το πιο νορμάλ στο κόσμο
Σιωπή.
Τ.-
Έχεις δίκιο, φαντάζομαι ότι δεν είναι τόσο απλό. Πέρασα αρκετό μέσα στη σύγχυση,
τη θλίψη, τη μοναξιά. Μου κόστισε πολύ να φτάσω εδώ που βρίσκομαι τώρα. Ίσως αν
είχαμε μεγαλώσει μαζί, θα με καταλάβαινες και θα ήταν φυσιολογικό για σένα.
Αλλά ο καθένας μας τράβηξε τον δικό του δρόμο, και ο ποίος τώρα ξαναενώνεται
και στο παραμένουμε εκείνα τα παιδιά που έπαιζαν και διάβαζαν ιστοριούλες από
το τέλος στην αρχή. Απλά θα πρέπει μα ξαναγνωριστούμε. Όσο για εσένα, εγώ
συνεχίζω να είμαι το ίδιο άτομο, πάντα σε αναπολούσα με πολύ νοσταλγία, πάντα
ήσουν ο ένας και μοναδικός μου φίλος, και από ότι μου είπες έτσι με θεωρούσες και
εσύ. Τι σημασία έχει ποιοι είμαστε τώρα; Αφού μπορούμε να σμίξουμε οι τρεις
μας, ο αδελφός σου, εσύ και εγώ, σαν μια οικογένεια, να σμίξουμε και να
προσπαθήσουμε να περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε
Σιωπή. Ο Ρουμπέν
την κοιτά.
Ρ.- Έχεις δίκιο, τελικά αυτό που μετρά είναι η αγάπη, σωστά;
Τ.- Ναι, ακριβώς, η αγάπη είναι το παν…
Ρ.- Αϊ παράτα μας!
Αυλαία